poniedziałek, 20 czerwca 2016

Jak dobrze nam zdobywać góry: Mogielica po raz drugi.

          Ależ niesamowite tempo ma ten czerwiec, już ponad połowa za nami. Obecnie skupiam się głównie na nauce, przerywanej meczami piłki nożnej, bo powoli Mistrzostwa Europy nabierają tempa. Powiem Wam szczerze, że wczoraj był pierwszy dzień, gdy nie było trzech meczy dziennie i czułam się wyjątkowo nieswojo. Nie ma to jak małe uzależnienie, ale cierpieć zacznę dopiero po finale dziesiątego lipca. ;) Z racji tych wszystkich faktów, a także tego, że ostatnio Tomasz ma szalenie zamotany okres w pracy, niewiele raczej podróżujemy. Na szczęście, sporo ciekawych miejsc odwiedziliśmy wcześniej, a że nie pisałam o tym na blogasku, to czas najwyższy sięgnąć do przepastnych zasobów mojego dysku i trochę powspominać. Na pierwszy ogień pójdą góry i zdobyta tuż przed moimi imieninami Mogielica, którą odwiedziliśmy po raz drugi. Za pierwszym razem byliśmy na niej dwa lata temu w sierpniu (relacja tutaj) i to właśnie od niej rozpoczęliśmy naszą przygodę z Koroną Gór Polski. Z racji swojego usytuowania można na nią wejść z czterech stron świata, więc tym razem postanowiliśmy sprawdzić zupełnie inną trasę. I poszło całkiem nieźle. ;)


          W sobotni poranek pogoda dopisywała, świeciło słoneczko, wiał lekki wiaterek  - idealne warunki do wędrówki. Jak zawsze dojazd w Beskid Wyspowy był dość długą podróżą, bo najpierw Zakopianka, a później drogi lokalne, jeszcze bardziej niż ta pierwsza zwykle zakorkowane, zwłaszcza gdy pogoda dopisuje. Nie marudziliśmy za bardzo aż do chwili tuż przed parkowaniem, gdy sympatyczny kierowca stojący przed nami, postanowił nagle w nas wycofać. Na szczęście miał dobre hamulce i klakson Tomasza nieco go otrzeźwił, dzięki czemu zatrzymał się ze dwa centymetry przed nami. Na ostatnich dwustu metrach już takich przygód nie było i spokojnie stanęliśmy na nieco dzikim parkingu. Początek naszej trasy miał miejsce na Przełęczy Rydza Śmigłego. Znajduje się tutaj kamienny obelisk z 1938 r. i krzyż, które zostały postawione na pamiątkę walk Legionów Polskich (w 1914 r.), dowodzonych przez Edwarda Rydza-Śmigłego, nazywane obecnie Pomnikiem Spotkania Pokoleń. Z tą Przełęczą związana jest jedna z legend o Mogielicy, zgodnie z treścią której Mogielica była żoną wielkoluda Łopienia (będącego szczytem znajdującym się po drugiej stronie przełęczy), oddzieloną od małżonka właśnie tą przełęczą. Co ciekawe, żona jest od męża sporo większa. ;)


       Z Przełęczy na Mogielicę prowadzi zielony szlak. Nieco nas zastanowiła informacja na szlakowskazie, że podejście na górę trwa aż dwie i pół godziny, jak sprawdzaliśmy w domu wychodziło, ze trasa ma jakieś dwie godziny maksymalnie. Nie przejęliśmy się tą prognozą, tylko raźno ruszyliśmy przed siebie. Ruchu zbyt wielkiego nie było, praktycznie większość trasy szliśmy sami. Początkowo szlak wiódł obok kilku zabudowań, później już porzuciliśmy ostatnie oznaki cywilizacji i wędrowaliśmy łąkami. Widoki były absolutnie cudne - Beskid Wyspowy pod tym względem jest niepowtarzalny.


         Ogromnym plusem tego pasma górskiego jest fakt, że nie jest ono zbytnio uczęszczane. Można tutaj w ciszy i spokoju rozkoszować się pięknem natury. Przez większość czasu szlak nie nastręczał nam żadnych trudności, utrzymywaliśmy stosunkowo szybkie tempo, mimo iż zupełnie się nie spieszyliśmy. Na podziwianie okolicy też był czas.


         Dopiero pod sam koniec droga zaczyna się piąć w górę, trochę wysokości trzeba jednak wreszcie nabrać. Wspinaczka po nieco śliskich kamieniach była już ciut trudniejsza, ale daleko było jej chociażby do wspinania się na Kozi Wierch w Tatrach. Nie te wysokości, nie ta ekspozycja. Kilkaset metrów takiego wchodzenia potrafi jednak dać w kość. Co prawda, spodziewałam się, że od razu już dotrzemy na szczyt, jednakże rozczarowałam się. Dotarliśmy bowiem na cudną polanę, z której widoki były po prostu niesamowite. Zarządziliśmy krótki postój na odpoczynek, nawodnienie się i oczywiście zrobienie zdjęć. Bo i też fotografować było co. ;)


         Nasyceni widokami, zaczęliśmy atak szczytowy. ;) Za pierwszym razem ten fragment podejścia wykończył mnie totalnie, tym razem było zdecydowanie łatwiej, chociaż też podejście do najłatwiejszych nie należy. Tym razem jednak nie miałam ochoty umrzeć na pierwszym kamieniu z brzegu, tylko brałam głęboki wdech i tuptałam dzielnie za Tomaszem. Jakoś tak się składa, że przy podejściach to on zawsze znajduje się z przodu. Ja asekuruję tyły, tak przynajmniej brzmi oficjalna wersja. ;p Wszystko jednak poszło gładko, nie umarłam na żadnym kamieniu i po godzinie i dziesięciu minutach od wyjścia z przełęczy byliśmy na szczycie. Dumni i szczęśliwi. ;)


         Nie da się nie zauważyć, że największą atrakcją szczytu jest wielka drewniana wieża. Wygląda naprawdę imponująco, a wejście na nią dostarcza niezapomnianych emocji. Podobnie jak widoki z samej góry, rozciągające się malowniczo aż po horyzont. Trochę mieliśmy problem ze złapaniem ostrości, bowiem akurat słońce dość mocno operowało na niebie, stąd zdjęcia pozostawiają nieco do życzenia i tylko w niewielkim stopniu pokazują jak tam cudnie jest. ;)


           Po zejściu z wieży nadszedł czas na krótką przerwę i szybki posiłek. Byliśmy też ciągle pod wrażeniem czasu, w jakim udało nam się wejść na szczyt. Naprawdę zrobiło to na nas wrażenie, zwłaszcza że jakoś wyjątkowo szybko nie pruliśmy do przodu. Ten szlak zdecydowanie bardziej mi się podobał niż ten, którym wchodziliśmy za pierwszym razem (a był to szlak niebieski z Jurkowa). Po kilkunastu minutach przerwy ogarnęliśmy się i ruszyliśmy w drogę powrotną. W planach była pętelka, którą mieliśmy osiągnąć dzięki zejściu najpierw żółtym szlakiem do Słopnic, a później czerwonym do Przełęczy.


         Zejście już nie było takie fajne i przyjemne, jak wejście. Żółty szlak był bardzo zaniedbany, chwilami ciężko było w ogóle odgadnąć którędy prowadzi. Tutaj droga szła nam jeszcze szybciej, bo czym prędzej chcieliśmy wyjść z tego ponurego lasu. Panująca tutaj wilgoć powodowała, że sceneria chwilami wyglądała jak z horroru klasy B. ;) Zdecydowanie jeden z mniej przyjemnych szlaków, jakimi kiedykolwiek szłam.


            Końcówka żółtego szlaku, już po wyjściu z lasu, biegła wzdłuż łąk i zabudowań, także ten fragment był zdecydowanie przyjemniejszy. Najgorsze niestety czekało nas na koniec. Urok robienia pętelek polega na tym, że dość często trzeba wędrować drogą. A nie ma nic gorszego po kilku kilometrach wędrówki niż rozgrzany asfalt, roztapiający się chwilami pod nogami, od którego odbijają się promienie słońca. Tutaj niby nie było aż tak źle, ale półtora kilometra takiej wędrówki dało nam na koniec najbardziej w kość. O wiele bardziej wolę się wspinać i wypluwać płuca co kilka metrów niż tuptać po takiej drodze. Na szczęście, szybko ten fragment zleciał i szczęśliwi dotarliśmy do samochodu. ;)


        Podsumowując, ta trasa z Przełęczy Rydza Śmigłego podobała mi się o wiele bardziej. Jest zdecydowanie przyjemniejsza i łatwiejsza, co na początek sezonu górskiego jest istotne. Łącznie wyszło nam niecałe jedenaście kilometrów w nieco mniej niż trzy godziny, także tempo całkiem dobre mieliśmy. Zresztą, szło się nam niezwykle dobrze, o niebo lepiej niż tydzień wcześniej w Pieninach. Jeśli wszystko pójdzie dobrze i dopisze pogoda, to pod koniec tygodnia powinniśmy pojechać w Tatry i tam już mamy w planach znacznie dłuższą trasę. Oby wszystko się udało, bo powoli zaczynam czuć w sobie głód dalszej wędrówki. Góry jednak wciągają i uzależniają. Ale to takie dobre uzależnienie, c'nie?


~~Madusia.

30 komentarzy:

  1. Swietna relacja zdjęcia śliczne pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie wiem czy jakimś cudem ominęłam fragment w którym to napisałaś, ale skąd pochodzi ta ostatnia fotka? To jakaś aplikacja? Ogólnie uwielbiam Twojego bloga za to, że pokazujesz tu tyle zdjęć super miejsc!

    W wolnej chwili zapraszam do siebie
    http://the-fight-for-a-dream.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  3. wow... ale bym tam chciała być:D

    OdpowiedzUsuń
  4. Góry faktycznie mają moc ( nie tylko uzależniającą ) i zawsze chce się więcej, dalej i przede wszystkim wyżej. Też nie lubię powrotów i drogi w dół, pod górkę zdecydowanie fajniej się idzie. Fantastyczne zdjęcia.

    OdpowiedzUsuń
  5. piękne widoki, naprawdę cudowne zdjęcia
    nie ma nic piękniejszego niż błękitne niebo nad zielenią :)
    pozdrawiam cieplutko myszko :*
    ayuna-chan.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  6. Świetny post! Przepiękne widoki :) Myślę, że to ciekawe uzależnienie :)
    Zapraszam: http://allixaa.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  7. Sama wybrałabym się na taką wycieczkę. Naprawdę wspaniałe widoki *.*
    Pozdrawiam! wy-stardoll.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  8. Zdecydowanie, takie uzależnienia są najlepsze! Widoki przepiękne, Wasze zdjęcia zawsze sprawiają, że mam ochotę rzucić wszystkie obowiązki, zabrać męża i natychmiast pojechać w góry!:)

    OdpowiedzUsuń
  9. Góry są świetne, chociaż ja zawsze będę fanką morza.
    Super widoki!

    styleeworld.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  10. świetne widoki, znam je na pamięć akurat mieszkam kawałeczek od mogielicy :D

    http://wooho11.blogspot.com/ - Zapraszam <3 Jeśli Ci się spodoba zaobserwuj - na pewno się odwdzięczę :*

    OdpowiedzUsuń
  11. Widzę mamy bardzo podobne pasje- rownież uwielbiamy jeździć w góry, wlasnie przedwczoraj wrociliśmy z kilkudniowej wycieczki :)
    Cudownie jest się tak zrelaksować i odpocząć od tego calego miejskiego zgiełku :D

    piekne widoki uwieczniliście na zdjęciach- pięknie Wam razem <3

    Dzięki, że wpadlaś w odwiedzinki :*
    Na Twoje pytanie odpowiedzialam u siebie :)

    pozdrowionka :)
    Daria

    OdpowiedzUsuń
  12. Nigdy tam nie byłam! Przepiękne zdjęcia ♥

    londonkidx.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  13. Super wyprawa, ja najbardziej kocham Tatry i mam nadzieję, że uda mi się po nich pochodzić i w te wakacje :D zapraszam https://normalgirl2016.blogspot.com/2016/06/pomysy-na-udane-wakacje.html?showComment=1466782397094#c3021595018872263732

    OdpowiedzUsuń
  14. Jak wiesz Madusiu, góry uzależniają. Jak zwykle z prawdziwą przyjemnością przeczytałam Twojego posta i oglądałam każde zdjęcie.
    Miłego weekendu:)

    OdpowiedzUsuń
  15. Ty tak krążysz po Naszej pięknej Polsce, a w Opolu jeszcze nie byłaś:D A ja czekam na Ciebie:)

    OdpowiedzUsuń
  16. Świetny post, jeszcze nigdy nie byłam w górach ;/
    Zapraszam-Mój blog

    OdpowiedzUsuń
  17. Ooo ja miło posłuchać o moich okolicach :) Mimo, że Mogielicę widzę na co dzień przez okno, to niestety jestem tam bardzo rzadko. Potwornie boję się wszystkich możliwych gadów, a niestety Mogielica słynie z dużej liczby żmiji :/ Ostatnio ludzie też mają problem tutaj z wilkami, które zagryzają owce (na szczęście do tej pory ludziom nic nie zrobiły). Cieszę się, że wycieczka się udała i żadne z tych zwierząt wam nie zagroziło :)

    OdpowiedzUsuń
  18. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  19. Mecze nożnej i siatkówki! Dzisiaj, jutro... za dużo tego sportu :D Ja już po nauce, czekam na wyniki egzaminu i zaliczenia. Mam nadzieję, że wszystko będzie do przodu.
    Piękne zdjęcia! Muszę przyznać, że ja po górach raczej nie chodzę, jestem bardziej typem morsa, kocham wodę :D
    A góry w zimie ;)

    OdpowiedzUsuń
  20. Piękne widoki, jednak ja wolę wylegiwać się na plaży i czynnie tam wypoczywać!

    U mnie nowy post, zapraszam!
    MÓJ BLOG - KLIIK
    NOWY FILM NA KANALE

    OdpowiedzUsuń
  21. cudowne zdjęcia!!! pozdrawiamy ;*

    OdpowiedzUsuń
  22. W środę jadę w góry ;D

    Zapraszam:
    unnormall.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  23. szczerze to jeszcze nigdy nie obejrzałam meczu w całości :D po 5 minutach mam dość :D

    Pozdrawiam i życzę cudownej niedzieli :)
    ANRU,

    OdpowiedzUsuń
  24. Lovely post

    http://starlingdays.blogspot.com/2016/06/anna-yakovenko-moroccan-style-collection.html
    https://www.instagram.com/mira_shpak

    OdpowiedzUsuń
  25. Mnóstwo cudnych widoków! Ja za górami nie przepadam, ale krajobraz jest tam nieziemski :)
    http://dramabeautyy.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  26. Mnóstwo osób teraz czyta bardzo ciekawie artykuł.Sam na przykład przeczytałem mega interesujący artykuł na stronie https://climb.pl/mogielica-cos-dla-ciala-cos-dla-ducha/ .

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy komentarz. :)
Jeśli możesz, zostaw adres, będzie łatwiej mi się odwdzięczyć. :)
I nie pisz obs za obs, jeśli chcesz- zaobserwuj. :)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...