Hiszpańskie opowieści: Zagubieni w Granadzie.

        Gdy za oknem radośnie pada śnieg i otula cały Kraków białą pierzynką, jedyne na co mam ochotę, to schować się pod kocyk i nie ruszać się nigdzie. Na szczęście, mam teraz kilka wolnych dni, więc oczywiście się rozchorowałam i leżę z gorączką pod wyżej wymienionym kocykiem. Nie przeszkadza mi to jednak we wspominkach, którymi zwykle zajmuję się zimą, gdy pogoda nie dopisuje. I dzisiaj mnie naszło, żeby powrócić do Granady, w której rozpoczęliśmy naszą wielką andaluzyjską przygodę. A początki te były szalenie wesołe i zamotane. ;)

       Nie od dzisiaj wiadomo, że aby naprawdę poznać miasto najlepiej jest się w nim zgubić. Myśmy nigdy nie stosowali tej metody w życiu, takie mamy charaktery, że wolimy być przygotowani i raczej zwykle wiemy gdzie iść. Nie inaczej było w Granadzie, do której pojechaliśmy niemalże od razu po przylocie do Alicante. A że przylot mieliśmy kilkadziesiąt minut przed północą, to tylko szybciutko przespaliśmy się w Ibis Budget nieopodal lotniska i z samego rana wyruszyliśmy samochodem prosto do serca Andaluzji. Po drodze zatrzymaliśmy się tylko w centrum handlowym, żeby zrobić zakupy  żywieniowe, bo jednak przed nami było pięć godzin jazdy. Po drodze zatrzymywaliśmy się dość często, bo mijany krajobraz podbijał z każdą kolejną minutą coraz bardziej nasze serduszka.

centrum handlowe na świeżym powietrzu.

zdecydowanie mój ulubiony znak na hiszpańskich drogach. ;)

         W Granadzie zatrzymaliśmy się w cudownie przytulnym hoteliku, którego niewątpliwym atutem było naprawdę niezłe położenie i przede wszystkim - parking, bo woleliśmy nie ryzykować i zostawiać auta na wąskich uliczkach. Dodatkowym atutem były także niezwykle mile panie recepcjonistki, które przez kilkanaście minut tłumaczyły nam i zaznaczały na mapie wszystkie miejsca, gdzie znajdują się rzeczy warte zobaczenia czy też zjedzenia, bo pytanie o knajpy było jednym z pierwszych jakie zadaliśmy. Po tej rozmowie mieliśmy przepięknie opisaną mapę i dokładnie wiedzieliśmy co gdzie i jak. I wszystko byłoby cudownie, gdybym po kilku minutach od wyjścia z hotelu nie zorientowała się, że mapa została w drugiej torebce, bo na wieczorne zwiedzanie wybrałam się z nieco mniejszą niż zwykle noszę. A że nie chciało nam się wracać, zdecydowaliśmy że idziemy prosto przed siebie i zobaczymy co nam z tego wyszło. Bo oczywiście zgubiliśmy się już na samym początku. ;)

          Ledwo wyszliśmy z naszej uliczki i doszliśmy do ronda z flagą Hiszpanii, zamiast skręcić od razu w prawo, poszliśmy prosto. I tak sobie szliśmy i szliśmy ciągle pod górę. Początkowo nic nie budziło naszego niepokoju, bo wiedzieliśmy, że idziemy na punkt widokowy, więc zakładaliśmy, że pewnie ma być wysoko. Trochę pokręciliśmy się po wąskich uliczkach stykających się ze sobą pod naprawdę bardzo różnymi kątami, aż stwierdziliśmy, że trzeba się jednak zacząć posiłkować mapą w telefonie. Jej też nie do końca dowierzałam, szczególnie w momencie gdy Tomasz wskazał prawidłową drogę wiodącą wzdłuż jezdni, gdzie nawet chodnika nie było. Ale w sumie było nam już wszystko jedno, więc doszliśmy do wniosku, że byle do przodu. I poszliśmy. ;)

        Po kilkudziesięciu krokach naszym oczom ukazała się przecudowna panorama miasta i okolicy. Okazało się, że kompletnym przypadkiem trafiliśmy na Mirador de San Cristobal, skąd właśnie rozciągały się absolutnie przepiękne widoki. I tutaj po raz pierwszy zobaczyliśmy potężną Alhambrę - nasz cel dnia kolejnego. W tym miejscu już Tomasz przestał wypominać mi zostawienie mapy w pokoju, bo dzięki temu udało nam się trafić do tego miejsca, którego zupełnie nie mieliśmy w planach. Nim bowiem był inny Mirador -San Nicolas, gdzie i tak zamierzaliśmy dotrzeć.

       Na szczęście tutaj już mieliśmy ułatwione zadanie, gdyż zaczęły się pojawiać znaki prowadzącego do niego. Nieco też posiłkowaliśmy się mapą w telefonie, ale droga była w miarę prosta. Oczywiście dalej krążyło się po małych wąskich uliczkach, ale teraz już się nie stresowaliśmy niczym i mogliśmy się w pełni zachwycać pięknem okolicy. I chociaż chwilowo krajobrazów żadnych nie było, to sama architektura robiła wrażenie. Zresztą, mnie w Hiszpanii od pierwszego momentu podobało się wszystko i właściwie nic tego nie zmieniło. :)

        Mirador San Nicolas jest najpopularniejszym miejscem widokowym w Granadzie, co wyjaśnia dlaczego praktycznie zawsze są tam tłumy ludzi. Nie tylko turystów, ale też i tubylców, którzy radośnie i baaaaardzo głośno grają i śpiewają. Ponoć flamenco, ale ciężko było rozróżnić. ;) Ale nawet nie przeszkadza to w podziwianiu naprawdę absolutnie przepięknej panoramy Alhambry, która w blasku zachodzącego słońca (bo wszystkie przewodniki radziły, żeby właśnie o tej porze wybrać się tutaj) wygląda olśniewająco. Zdjęcia nie są w stanie tego oddać, to trzeba koniecznie zobaczyć na własne oczy. Do pełni szczęścia brakowało jedynie ośnieżonych szczytów Sierra Nevada, które powinny być widoczne w tle, niestety jednak ciut pochmurno było. Ale i tak było cudownie. :))

       Próbowaliśmy jeszcze wejść na wieżę kościoła stojącego tuż przy placu, ale niestety osoba odpowiedzialna za nią była nieobecna. Jak się dowiedzieliśmy od pani ze sklepiku, poszła gdzieś sobie i może kiedyś wróci. Poczekaliśmy kilka chwil, ale jednak nie wróciła, więc pani doradziła nam, żebyśmy wpadli rano. Stwierdziliśmy, że w sumie i tak nie udało nam się dzisiaj zobaczyć szczytów Sierra Nevada, to właściwie możemy przyjść jeszcze następnego dnia, bo zwiedzanie Alhambry mieliśmy dopiero od godziny czternastej. Zastanawialiśmy się jeszcze nad kawą z pięknym widokiem, ale szybko okazało się, że jest on wliczony w cenę i zrezygnowaliśmy.

        W drodze powrotnej przeszliśmy przez dzielnicę San Pedro wzdłuż rzeki Darro i murów Alhambry. Powoli zaczynał dokuczać nam głód, ale żadne z mijanych miejsc nas nie zainteresowało, bo szukaliśmy typowych hiszpańskich tapas. Doszliśmy aż do pomnika królowej Izabeli Kastylijskiej i Krzysztofa Kolumba, po czym skręciliśmy w ulicę noszącą imię tego ostatniego. I nią prosto prościutko doszliśmy do naszego ronda, na którym źle poszliśmy na samym początku. W ten sposób zatoczyliśmy pętelkę i wróciliśmy do hotelu. :)

        Poszukiwanie jedzenia było kolejną okazją do zgubienia się. Udało nam się w końcu znaleźć typowy hiszpański tapas bar, gdzie kłębił się tłum miejscowych, pijących głównie kawę. Dowiedzieliśmy się od pana za ladą, że karmić zaczynają dopiero od 19.30 i żebyśmy wtedy wrócili. Wychodząc z knajpy zamiast skręcić w prawo, poszliśmy w lewo i zrobiliśmy kolejną pętlę po uliczkach - tutaj naprawdę wąskich i kiepsko oświetlonych. Po kilkunastu minutach udało nam się dotrzeć do hotelu, ale zastanawialiśmy się, czy w ogóle trafimy z powrotem do tej knajpy, skoro powrót tak bardzo nam nie szedł. Stwierdziłam, że na pewno tam trafię i trafiłam, ale dzięki ogromnej dozie szczęścia. Okazało się bowiem, że knajpa znajduje się praktycznie tuż przy naszym pechowym rondzie i dotarcie do niej zajęło nam trzy minuty. A wiedzielibyśmy to, gdybyśmy wyszli tym wejściem, którym weszliśmy, a nie drugim, przez co totalnie się pogubiliśmy. ;) Generalnie, pierwszy dzień w Andaluzji obfitował w takie pomyłki, ale i tak szalenie nam się tam podobało. A o jedzeniu będzie osobna opowieść, bo sporo różnych specjałów przez tych kilka dni udało nam się spróbować. ;)

~~Madusia.